Rocznica

21.05.2017, Niedziela

Niby zwykła, ale niezwykła, bo mamy rocznicę. To znaczy rocznica jest za 10 dni, ale w poniedziałek Eliasz idzie do szpitala na "nie wiadomo ile", więc jest dziś. 

Wsiadamy do auta i dostaję prezent. Wyciąga go z niewielkiego schowka na karty kredytowe w aucie. Coś małego, myślę.

Srebrne serce na łańcuszku i grawer: Anuś i Eluś.

-Żebyś zawsze miała mnie przy sobie. Wzruszam się. 

Wielki prezent.

-Na złoto nie było mnie stać- mówi. 

Dobrze się składa, bo srebro podoba mi się bardziej.

-A, i na odwrocie można dopisać jeszcze Milusia, wtedy będziemy zawsze w trójkę, tylko nie wiedziałem czy chcesz.

Chcę, oczywiście. 

Tulimy się chwilę, krótką, taka na trzy łzy wsiąknięte w jego ramię, bo jednak niewygodnie się tulić gdy siedzi się w aucie. Jedziemy i milczymy, moje myśli są ciężkie, patrzę na niego i widzę, że jego tez.

Przełamuje ciszę i pytam:

-o czym myślisz? 

-że te felgi co kupiłem mają rysy.

Czyli jednak nie są ciężkie, uff.

-i że często tu jeździłem z Mirkiem jak jeszcze pracowałem i że dawno nie byłem w pracy.  

Więc trochę jednak są.

Próbujemy zjeść obiad w Łęknicy, ale znalezienie lokalu, przed którym nie siedziałyby panie lekkich obyczajów graniczy z cudem. 

W końcu się udaje i gdy jemy smaczny obiad mówię, że mam takie małe marzenie, że nigdy nie jechałam bryczką i że chciałabym tutaj, dzisiaj, po parku. 

-ja wiele razy jeździłem bryczką, dla mnie to żadna atrakcja.

-ale dla mnie tak.

-ok, możemy spełnić dziś Twoje marzenie.

Bryczki są trzy, każda po dwa konie w zaprzęgu. Pytam o cenę. 75 euro.

Nie mamy tyle. To znaczy mamy, ale mamy też jutro wyjazd do Wrocławia, a tam też realizujemy jedno marzenie, chwilowo ważniejsze od bryczki. 

Jest więc spacer alejkami w cudownym majowym słońcu. 

-jak chcesz to poproszę Andrzeja, żeby Cię przewiózł bryczką, przejedziesz się po Lubomierzu jak Pawlak.

Uwielbiam to poczucie humoru. 

I tak idziemy, rozmawiamy, śmiejemy się, pijemy kawę wzięta na wynos w tekturowych kubkach i jemy jednego loda ma spółkę. Jest tutaj pięknie, przepięknie, nie wiem czy bardziej zielono czy bardziej kolorowo, ale ten park zachwyca o tej porze roku. Próbuję uchwycić to piękno, próbuje robić zdjęcia, nagrywać filmiki. Jednak jak patrze w obiektyw to nie patrze na park. 

Nagrywam wiec w głowie. Tysiące folderów i nieskończone terabajty pamięci. 

Ludzie wymyślili coś co już mają. 

Odtwarzasz gdzie chcesz i kiedy chcesz. Nie tylko dźwięki,  nie tylko obraz, ale też zapach świeżo skoszonej trawy i kwitnących kwiatów. 

Eliasz niesie plecak, a w nim koc, wodę i bluzę. Widzę, że mu ciężko, chcę zaproponować, że teraz ja poniosę. Ale znam go i wiem, że ma swój męski honor i nie tylko nie odda mi plecaka, ale być może poczuje sie tym urażony. Po chwili mówi: może ja poniosę Twoja torebkę, a Ty weźmiesz plecak?

Czyli jednak, musi być mu bardzo ciężko iść. 

Więc ja niosę plecak, a w nim dodatkowo  jego honor i jego pokora. On niesie moja maleńka torebkę z telefonem i chusteczkami, te proporcje w naszym wzroście i tym co niesiemy muszą wyglądać dziwnie, a może nawet śmiesznie, bo przechodząca obok para komentuje to z przekąsem.

Słodka niewiedza pozwala im zaśmiać się myśląc, że Eliasz to cienias. Tymczasem przed chwilą minęli bohatera. 

Chwilę później leżymy na kocu i patrzymy w niebo i chmury. Płyną sobie majestatycznie po niebie, co chwilę zmieniając kształt, łącząc się ze sobą i rozdzielając, wpatruje się tak w ten ich taniec i na chwile odlatują mi myśli. Jest mi dobrze, leżę na ramieniu mojego od trzech lat męża, słońce i wiatr muskają nasze twarze.

-następnym razem przyjedziemy tu z Milusią, mówi. Myślę właśnie o tym samym. Byłoby cudownie pokazać jej to piękne miejsce.

-jak idę z wózkiem to się o niego podpieram- kończy. 

Szach mat Eluś, tego się nie spodziewałam.

Wracamy więc pomału, trzymamy się za ręce, gadamy o głupotach, nie mówimy o miłości, choć to rocznica. 

-jeśli kiedyś się dowiesz, że zostało mi ileś życia i nie ma już dla mnie ratunku to nie ukrywaj tego przede mną, nie okłamuj mnie.

-czemu?- pytam- będzie ci trudniej walczyć.

- ale tobie będzie trudniej z tym żyć. Poza tym chciałbym ten czas przeżyć po swojemu. Obiecujesz?

- ale jesteś pewny?

- tak. Obiecujesz?

Drżąca brodą mówię, że tak. 

- dziękuję.

Kiedy gula w gardle schodzi mi niżej i mogę się już odezwać pytam: a Ty byś mi powiedział gdybym to ja była chora, że lekarze nie mają już dla mnie nadziei?

-Tobie? W życiu! Od razu byś się położyła do grobu.

Czyli jednak wyznaliśmy sobie dziś miłość i to bez kocham Cię.